Laatste week in Venezuela..

Ik had niet verwacht dat ik nog naar Angel Falls zou gaan, maar ik ben blij dat ik het toch nog had geboekt voor in mijn laatste weken. We vertrokken vanuit de Orinoco Delta naar ciudad Bolivar. Daar kwamen we aan bij een kamp met allemaal kleine bungalows. Iedere bungalow had een tv, airconditioning, bedden (!) en een eigen badkamer met warme douche waar ik eindelijk weer mijn haar kon wassen met echte shampoo. Ook was er een zwembad, wat een luxe na zo'n weekje in de jungle.
Ik had heerlijk geslapen in mijn bed, ik ben niet echt gemaakt voor een hangmat, het is nogal lastig om daarin op je buik te liggen, waardoor ik er behoorlijk vaak uitviel..

De volgende ochtend vertrokken we vroeg naar Canaima. We werden naar het vliegveld gebracht en vanaf daar vlogen we met z'n zessen in een piepklein vliegtuigje over het nationale park Canaima. Prachtig om te zien, zoveel verschillende landschappen! We vlogen erheen omdat je alleen in Canaima kan komen met een vliegtuig er gaan geen weg naartoe.
Rond 9 uur 's ochtends kwamen we aan bij onze volgende verblijfplek. Het was vlakbij het strand dus tot lunchtijd besloten we daarheen te gaan. Het was een prachtig strand met oranjerood water en uitzicht op een waterval.

In de middag was het tijd om wat watervallen te bezoeken. Het was een klein stukje met de boot en we kwamen uit bij 7 watervallen op een rij! We maakten een wandeling achter de watervallen en van de laatste waterval konden we afspringen wat stiekem toch wel een beetje eng was, omdat je geen idee had waar de stenen waren, wel supervet om te doen!
Later maakten we nog een wandeling naar een wat grotere waterval: Sapo falls. Helaas was deze droog op het moment aangezien het regenseizoen nog niet is begonnen.
Hopelijk zou we wel veel water zijn bij Angel Falls.

De dag erna vertrokken we met de boot naar Angel Falls. Het was een behoorlijk lange bootrit. Omdat het laagwater was moesten we vaak uitstappen om wat te lopen zodat de gidsen de boot over de stenen konden duwen. Bij iedere berg die we tegenkwamen dachten we dit is het! Maar helaas het duurde even. Na 6 uur op de boot kwamen we dan eindelijk aan bij de juiste berg! De berg met Angel Falls. Eerst moesten we nog 40 minuten omhoog lopen naar het uitkijkpunt, maar daar stonden we dan, onder de hoogste waterval van de wereld van maar liefst 979 meter hoog! Het was zeker de moeite waard om daarvoor zo lang in de boot te zitten. Na wat foto's te hebben gemaakt vertrokken we naar een andere waterval waar we konden zwemmen, lekker verfrissend, daarna was het weer tijd om terug te keren naar de boot. De terugweg voelde alleen veel langer dan de heenweg, ik was al 50 minuten aan het lopen en had al een halfuur niemand gezien.. Ook was het keihard gaan regenen en begon het donker te worden. Toen ik op een doodlopend punt aankwam begon ik toch wel te denken dat ik verdwaald was..
Ik besloot maar gewoon verder naar beneden te lopen, uiteindelijk zou ik toch wel bij de rivier uit moeten komen.
Een aantal minuten later zag ik eindelijk mensen, een oud koppel, maar ook zij waren niet zeker mee of dit wel het goede pad was. Toen we er na anderhalf uur lopen nog niet waren kwam er toch wel lichte paniek naar boven, het was al behoorlijk donker en niemand van ons herkende het pad. We stonden op het moment op terug naar boven te keren om het goede pad op te zoeken toen ik de rivier hoorde en jahoor daar was de rest! Ik voelde me best wel schuldig dat ik twee oude mensen heb laten denken dat zij verdwaald waren en ze in paniek gebracht, maar blijkbaar was ik niet de enige die dacht dat ik verdwaald was, Rosie en Naomi kwamen iets later dan ik aan en zij waren net zo blij als ik om mensen te zien.

Toen iedereen was aangekomen liepen we naar het kamp. We moesten over glibberige stenen in het water lopen zonder dat we konden zien waar we stonden dus ik moest natuurlijk nog even uitglijden en in het water vallen:). Ik was blij dat we bij het kamp waren aangekomen. Het was een heel simpel kamp, een paar grote tafels en heel veel hangmatten. We hadden een heerlijke barbecue en na wat kaartspelletjes doken we onze hangmat in.

De derde dag van Angel Falls bestond alleen uit een terugreis van Angel Falls naar ons eerste kamp, vervolgens weer met het vliegtuig naar Ciudad Bolivar en vanaf daar was het nog maar 5 uur met de auto naar Playa Colorada. Vanaf die dag was het nog maar 4 dagen voordat ik zou vertrekken.. heel raar om te bedenken. Er vertrokken ook veel mensen deze 4 dagen dus het was vooral heel veel afscheid nemen.

Het raarste was toch wel mijn eigen afscheid van het kamp. Het drong maar niet tot me door dat ik echt weg zou gaan. Na 4,5 maand voelt het toch wel als mijn thuis.
Ik zou niets liever willen dan langer blijven. Ik kan nog zoveel dingen verzinnen om daar te zien en te doen, maar misschien is het maar beter om te vertrekken wanneer ik het nog naar mijn zin heb zodat ik sowieso terugkijk op een geweldige tijd, en dat was het ook, een tijd om nooit te vergeten! Ik ben ontzettend blij dat ik de beslissing heb gemaakt om te gaan reizen, de beste beslissing die ik kon maken! Ik heb hier de beste tijd van mijn leven gehad en ik kan nu al niet wachten tot ik weer op pad kan. Er zijn al behoorlijk wat plannen on volgend jaar te gaan reizen, maar eerst nog maar even deze reis afmaken.

Ik zit nu in het vliegtuig onderweg naar New York, waar ik ook ontzettend veel zin in heb! En ik kan eerlijk gezegd ook niet wachten om al mijn vrienden en familie weer te zien :) (Oké misschien had ik nog wel een maandje langer kunnen wachten, maar ik zal volgend jaar wel de rest van Zuid-Amerika gaan verkennen. Er is nog genoeg te zien!